آیین نخل گردانی

 نخل‌گردانی

در سال‌های حدود 1340 و قبل از آن نخلی چوبی در محوطه سرمیدان بزرگ همه ساله در ایام محرم حسینی، فصل عزاداری‌ها برپا می‌شد. حاملین نخل که به‌ هزار نذر و نیاز این نماد عاشورایی را به دلی سوخته در فراق ابا عبدالله الحسین به حرکت درمی‌آوردند. تا دوسه سال پیش هنوز اسکلت چوبی این نخل  همچنان در محوطه حیاط اتاق مشایخ انصاری محافظت می‌شد. از روز هفتم محرم، کار آذین‌بستن نخل آغاز می‌شود، با پرده سیاه و شال‌های رنگین باحساسیتی خاص مزین می‌شد و سپس به محوطه سرمیدان بزرگ با تشریفات خاص و با سلام و صلوات و نوحه‌سرایی حمل می‌کردند و در وسط سرمیدان بزرگ روی پایه‌های چوبی مرتفع برقرار شده، محکم بر جای خود نهاده می‌شد. روز عاشورا که فرامی‌رسید، عزاداران کوی مشایخ انصاری (لبته سایر مردم و عزاداران محله‌ها و مناطق دیگر نیز حاضر می‌شدند) نخل را به سمت محله‌های ساکیان و کرناسیون تا رودبند بر شانه‌های عزاداران حسینی حمل می‌کردند. نهایتاً در همان روز مجدداً پس از اتمام مراسم، از مسیر طی‌شده نخل را به سوی سرمیدان بزرگ برمی‌گرداندند. شایان ذکر است که علیرغم کمی کابل‌های برق در مسیر مرحوم آقا سید حسین باب‌المراد" که از بنًاها و معمارهای ممتاز همان محله بود، کارش هدایت این نمایش عاشورایی و اهتمام فوق‌العاده در حفظ و نگهداری از این آیین بود، شدیداً مواظبت می‌کرد تا مبادا به نخل  آسیب برسد  و از برخورد کابل‌های برقی که در مسیر بود، نهایت دقت را به خرج می‌داد، خود و تیم گرداننده نخل متفقاً علمکی‌ها را با چوب‌های بلند در طول مسیر کنار زده و یا بالا می‌کشیدند، راه را برای حاملین نخل هموار می‌ساختند تا آسیبی، افتادنی، برق‌گرفتگی و... بر افراد و اشخاص پیش نیاید. کار ساده ای نبود، خود و تیم مدیریت شده‌اش به نیکوترین شکل ممکن حماسه نخل‌گردانی را برگزار می‌کردند .